Met voorbedachte rade

Hoe knip ik een stevig fietsslot open. Dat is mijn recentste zoekopdracht bij Google. Niet dat ik een carrière-switch overweeg (al blijf ik zo wel in de mobiliteitssector), maar ik ben alvast opnieuw een ervaring rijker. Mijn eerste stapjes richting kleine criminaliteit: een relaas.

Onschuldig

Het begon, zoals zoveel van mijn avonturen, op een onschuldig avondje op stap zonder mijn echtgenoot. Deze keer ging het richting bibliotheek. Het ging over genderbewust opvoeden. Als mama die met de motor rijdt, altijd al beter met mannen heeft kunnen opschieten en een ingangsproef voor (vrijwillig) brandweervrouw overweegt, wou ik wel eens weten hoe ik mijn jongens op een brede manier met het diverse genderverhaal laat kennismaken, zonder het aloude ‘ja maar mama zal wel de uitzondering zijn die de regel bevestigt’.

Onmogelijk

Maar het was niet die lezing die me op het slechte pad bracht. Pas erna, rond tien uur ’s avonds, volledig nuchter (ja, het kan) en met fluohesje omwikkeld, steek ik mijn sleutel in het beugelslot en… hij krakt af. Sta ik daar mooi, in mijn eentje, naast een donkere bib, lichtgevend in mijn hesje, beteuterd kijkend naar het plots veel te korte sleuteltje tussen mijn twee vingers. Waar is de rest naartoe? En waarom heb ik in godsnaam daarnet beslist om mijn fiets zo braaf met de kader aan het fietsenrek vast te hangen? Ik doe dat anders, werkelijk, nooit. Wegens onhandig met zo’n U-slot. Maar niet onmogelijk dus. Of, zo blijkt, net wel.

Onbeslist

Vervolg: tien minuten hardnekkig prutsen en hopen op een miraculeuze aaneenlijming van de twee restanten, om zo alsnog het (s)lot te kunnen keren. Natuurlijk gaat mijn brein ondertussen op zoek naar andere opties. Valt er hier iets te vandaliseren? Te forceren misschien? Maar al gauw wat praktischer: haal ik dat kinderzitje er alvast af? Lichtjes meenemen misschien? En daarna echt doelgericht: de babysit moet afgelost, ik heb nog welgeteld 20 minuten. Nu nog een kwartier.

Ongezien

Dat wordt niets. Ik neem afscheid van mijn fiets en ga op weg. Met een fluohesje op het voetpad voel ik me instant belachelijk. Het gaat niet snel genoeg om mensen niet te voelen staren (al is er gelukkig op dat uur niet al te veel volk meer op straat). Dus maar snel op zoek naar een fiets. Een kleine omweg naar het station, de Bluebike brengt me net op tijd terug (dankzij mijn fervente trapinspanningen, weliswaar). Eén euro betalen om vier euro babysit uit te sparen, faire deal toch?

Ondenkbaar

Maar daarmee heb ik mijn fiets niet terug. De blauwe fiets valt op en buren en vrienden komen spontaan af met ijzerzagen en slijpschijven (nadat ze mijn verhaal gehoord hebben natuurlijk). Morgen probeer ik het samen met mijn ouders eerst even op de subtiele manier: met ijzerdraad, figuurzaagjes en nijptangen. De tips die je op internet vindt, interessant zijn ze wel, maar of ze zullen werken? Voor alle zekerheid neem ik de spontane giften van de buren mee.

En tot het tegendeel is bewezen

Nu maar hopen dat ik morgenavond mijn blog niet moet schrijven vanuit een of ander politiebureau. Alvast hier ter verdediging: ja, het was met voorbedachte rade. Maar het gaat dan ook écht wel om mijn fiets…

Calorieën, gender en bedrijfswagens

Even een rechtzetting. Sommigen vonden mijn vorige post blijkbaar nogal neerslachtig, en dat ondanks mijn pogingen tot luchtigheid hier en daar.

Chocomelk met slagroom

Geen nood. De teleurstelling die aan de oorsprong lag van mijn vorig schrijfsel heb ik ondertussen weggespoeld. Niet met Duvel of Caipirinha (al had dat mogelijk ook gewerkt), wel met een warme chocomelk met slagroom. En slagroom. En slagroom. En dan nu terug naar het actuele leven. Met weegschaal.

Dad bod & Mum bum

Al valt dat laatste best nog mee. Ik fiets dat er wel af. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik het er af ging lopen, maar ik moet Evy Gruyaert de laatste tijd een beetje ontgoochelen. Mijn podcast is zoek in de chaos die zich voordoet als mijn huis. Zwak excuus. Maar nu de ‘Dad bod’ (in onze contreien beter bekend als het biertonneke) aan een opgang bezig is, moet – in het kader van de actuele gendergevoeligheid – de ‘Mum bum’ ook maar eens prominent in beeld gebracht worden. En wat is daar beter geschikt voor dan een fiets?

Haren in de wind

Ben ik nu reclame aan het maken voor bier, sterke drank, papabuiken, mamakonten of fietsen? Misschien wel voor alles samen. In de juiste verhouding, en met mate(n) vormen ze de perfecte basis voor een gelukkig leven. Met pieken en dalen. Maar voor de pieken moet je net dat beetje harder trappen, en tijdens het dalen voel je de wind in je haren. De perfecte yin en yang dus. Zeg nu nog eens dat je met de bedrijfswagen in de file wil gaan staan.