Het gaat vlot. Ik voel me niet echt zenuwachtig, weet waarover ik het heb en kom vrij zelfzeker over (dat vind ik zelf alvast). In feite had ik zelfs niet gehoopt op een mondeling gesprek, dus ik ben al verder geraakt in deze sollicitatieprocedure dan ik zelf had verwacht. Er begint zelfs een sprankje hoop te ontbranden – zou het? -.
Tot één van de vrouwen in het gezelschap het op het einde uiterst noodzakelijk vindt om even te vermelden dat ik “toch een jonge mama ben”. Stilte. Ik reageer niet meteen, al voel ik goed genoeg aan waar ze naartoe wil. Ze kijkt naar haar papieren, bladert er even nonchalant door. “Als ik me niet vergis… Je vermeldt hier toch ergens dat je kinderen hebt.” Ze blijft bladeren, en ik blijf haar aankijken, wachtend tot er daadwerkelijk een vraag volgt. Maar blijkbaar heeft ze niet meteen een vraag in gedachten. Dus zeg ik maar gewoon “ja” en blijf haar vragend aankijken.
“Ja, ik zeg het zomaar hoor, want hoe kijk je bijvoorbeeld aan tegen avondwerk dan?”. Ze zegt het zomaar. Mijn kinderen slapen ’s avonds, maar dat hoeft zij niet te weten. Haar besluit staat al vast. Op zo’n momenten zou ik graag een man zijn. Niet omdat ik de job dan zou krijgen (wie weet), maar wel omdat ik op zijn minst zou kunnen rekenen op enige loyauteit van mijn eigen seksegenoten. Zomaar.
De Filosofietser 
Misschien kan je in zo een geval – als deze situatie in een andere sollicitatie nog eens zou terugkomen – de vraag terugstellen. “Heeft u zelf kinderen?” “Heeft u nog een partner?” “Vindt u deze vragen ook vrij privé?”
Hoe jij jouw privéleven regelt om het werkt te doen dat van jou verwacht wordt is jouw zaak.
Zelfzeker mag je zijn, maar misschien kan een tikkeltje arrogant in deze situatie ook 😉
LikeLike