Neen, ik heb het nog niet eens over de met zoveel poeha aangekondigde black-out. Het heeft zelfs niets met elektriciteit te maken. Het is nog iets veel banaler. Mijn rolluik heeft het begeven. Hij had wel al te lijden aan een vroege winterdepressie. De laatste dagen wou hij slechts piepend en krakend omhoog. Ik had de symptomen vroeger moeten herkennen, maar helaas.
Nu zit ik de hele dag door in een donkere living. Omdat dat niet per se aansluit bij mijn natuurlijke habitat, besluit ik maar eens mijn al lang uitgestelde bezoekje aan de overbuurvrouw te plegen. Ik heb namelijk nu niet de mogelijkheid om even uit het raam te kijken en de situatie te analyseren. Om mij allerhande verhalen in te beelden waardoor het toch niet het gepaste moment blijkt om bij haar binnen te springen. Ik kan alleen maar mijn voordeur opendoen, en daarna is het te laat om terug te krabbelen.
Twee minuten later sta ik voor haar deur. Nog eens twee minuten later zit ik samen met haar vriendin en een kop thee aan tafel. Twee uur later heb ik een eerste introductie beestjes haken achter de rug.
Mijn rolluik heeft me een dienst bewezen. De onzichtbaarheid van de wereld erachter maakt die net aantrekkelijk. Plots werd het mij duidelijk hoe eenzaam het soms kan zijn achter zo’n raam. Met of zonder rolluik naar beneden.
Ik kijk al uit naar een echte black-out. Zie ik jou dan ook daarbuiten?
De Filosofietser 