Ik doe niet aan herschrijven
vernieuwde edities
addenda
of eindeloze nvdr’s.
Ik doe niet aan schrappen
Verscheuren
of opnieuw beginnen
van nul af aan.
Ik koester,
sla om,
en herlees af en toe.
Om het verhaal te blijven volgen.
Want de is die er was,
is er nog steeds.
Jij bent daar.
Voor altijd.
Hoe blijf ik
tussen al die zekerheden
toch steeds zo
gigantisch twijfelen?
Hoe blijf ik
tussen al dat liefhebben
toch vaak zo
eenzaam voelen?
Hoe kan ik
kiezen
zonder verliezen?
Mezelf, en al de rest.
En moet dat dan.
Ge leeft
dus ge lijdt
en dan lijmt ge da
met liefhebben.
Of da probeert ge toch.
Of misschien lijdt ge
omdat ge liefhebt.
Denkt ge.
Zoals het ei en de kip
ze zijn daar nog altijd niet uit.
Maar eigenlijk komt het
op hetzelfde neer
het een komt uit het ander
en ge hebt het allemaal vandoen
in de tijd da ge hier zijt.
Het is altijd de liefde
Het is altijd de liefde
Die met haken alles open scheurt
en met ogen aan elkaar hangt.
Het is altijd de liefde
Die het heeft gedaan
of deed beginnen
voor een eeuwigheid
in het ongewisse.
Het is altijd de liefde
of misschien is het nooit
nooit wat we denken
maar altijd wel wat we hopen.
Ooit.
En altijd
is het er.
Het kloppend vermogen
van het hart om
voor iemand anders
ten koste van jezelf
Zoals een boor
een gat in de muur
achter het kunstwerk
in vol ornaat
En toch alleen maar
binnenin gehoord
Alles is zo goed geïsoleerd
tegenwoordig
Nee er was geen plan
Niks voorbedacht
Nog minder te rade
Geen afgrijselijke modellen die in de plooi moesten zien te vallen
Er was toeval, zoals gewoonlijk
Ongewoonlijk absurd toevallig
Zo komen mensen elkaar toch altijd tegen?
Tegen het lijf, met soms, of vaak misschien, krakende botten tot gevolg
Hoe hard moet je tegen elkaar aanlopen?
Voor versmelting is er vuur nodig en aan vuur ga je jezelf verbranden
Eerder vroeg dan laat
En niemand die op de blaren wil gaan zitten
We smeren er wel een zalfje aan.
Zie ons daar absurdelijk toevallig ongewoon gewoon doen tegen elkaar
Het had misschien dan toch gekund, zonder al die poespas erbij
Maar misschien maakt net dat alles zo doodgewoon gewoon
Het hele gedoe
Omdat het zonder
gewoon niet te mooi
en niet waar zou zijn.
Zit het in de kleine dingen, of net in de grote?
In één blik of in het volledige lijf, of toch in die ene mooie kronkel van een lach?
Gaat het om een woord, of over volzinnen of zelfs over hele verhalen?
Mensenlevens gebundeld in één vraag:
Ik ken u toch ergens van?
Want ik zie u overal en lijk u altijd wel te horen, in specifieke woorden of in vreemde dialecten of in een timbre dat mijn trommelvlies aangenaam laat trillen en mijn hart in een gevoelig sneller ritme onderbrengt.
Of misschien vergis ik mij.
Misschien lopen er gewoon veel dezelfde mensen rond, spreken veel mensen dezelfde woorden op dezelfde manier uit en persen wel meerdere mannen een strelende stem uit hun longen.
En misschien klopt mijn hart zo snel omdat ik constant aan het lopen ben.
Misschien is het gewoon dat.
En dan klopt het ook beter.
Want neen, ik ken u helemaal niet.
De Filosofietser 