Er zijn geen foto’s van het echte leven. We trekken plaatjes om te kunnen vertellen. Om te tonen dat we nog kunnen lachen, af en toe. Of om anderen te doen lachen, want dat geeft ons een gevoel van verbondenheid. Zelfs ik tel de likes op Facebook, om dan altijd verbolgen te zijn over het resultaat. Alles moet worden vastgelegd.
Maar plots ontglipt het mij. Dan merk ik dat het intens beleefde moment net niet vastgelegd werd. Omdat ik te druk bezig was met beleven. Niet met vastleggen. En dat besef ik op het moment dat ik het kwijt ben. Zelfs de herinnering is vervormd. Wat was dat juist, dat moment van leven?
Het moment dat je in iemands blik jezelf verliest. Het moment dat je elkaars verdriet schokkend probeert op te vangen en samen verdrinkt. Het moment dat je doorweekt tot op je onderbroek in het gezelschap van tien wildvreemden en twee ongeduldige koters anderhalf uur in een lek hutje nabij het einde van de wereld zit te wachten op iemand die gezellig zijn lunchpauze aan het nemen is. Met de oceaan ertussen.
Op die momenten denk ik niet aan mijn camera, of aan een selfie. Al denk ik wel aan mezelf. Aan hoe ik in dit leven sta en val, en me vreselijk veel pijn doe. Aan hoe die mooie momenten zo onlosmakelijk aan de treurige verbonden zijn. Aan hoe het leven voor mij steeds vechten en vluchten is. Met tussendoor een hevige hoofdpijn door al die muren in de weg.
Is het verloren of net intenser beleefd? Moet ik leren vastleggen of juist leren loslaten? En waarom voelt dat allebei aan als verlies? “Wie niets doet tegen het wankelen, voorkomt ook de val niet”, las ik onlangs in een boek van Michel de Montaigne op zoek naar herkenning. Maar ik ben niet sterk genoeg, voor zo’n standvastige tred. Heb ik dan anderen nodig, die mij behoeden voor die val? Want ooit las ik, weliswaar in een minder pretentieuze publicatie, dat je, als je bang bent om te vallen, nooit kan leren lopen.
Laat mij dan toch maar wankelen. Er zijn geen zekerheden in het leven. Buiten misschien dat een lunchpauze ooit wel eindigt. En een oceaan soms toch te overbruggen valt.
De Filosofietser 