Dat het wat vooruit mag gaan
er ligt hier iemand te sterven
niet echt natuurlijk
maar doen alsof doet zeer genoeg
Steeds naderende heisa
luid getier alom en dan plots toch oorverdovend stil
er werd iemand gered
ik was het niet
Zo laag bij de grond
met te veel tijd om na te denken
stel ik mezelf de vraag:
wil ik wel gevonden worden?
Waarna de tijd versnelt
en ik veranderende verhoudingen
in een verbazingwekkend tempo
het licht de tunnel in voel slepen.
Misschien is het overroepen. Al dat gedoe over verbinding en connectie en elkaar verstaan. Misschien doen we allemaal alsof. Omdat we er bij willen horen, omdat we niet die ene willen zijn die raar is, anders, en niet een beetje maar totaal.
Misschien is het een soep, en zijn wij de balletjes, maar dan zit ik in de puree. En het is daar drassig, wat mij niet aanstaat, want ik heb het niet zo op hutsepot.
Misschien is het een spel, en dan ben ik verloren. Omdat ik tijdens het spelen de regels heb veranderd, of me er alleszins niet aan heb gehouden, de bank heb bedot en met Monopolygeld mijn Levensweg heb proberen afkopen. Voor Vier op een Rij of Wie is het of Galgje.
Misschien is het een farce, dat schrijven en die blog, die likes omdat mensen met hun dikke duim er net naast zaten, zoals we er allemaal net naast zitten maar dat nooit zullen toegeven. Alhoewel, ik zat er niet net naast, ik zat er serieus naast. En er was niet eens een stoel.
Misschien is dit een product van mijn zatte brein, maar dat zou me verbazen, want het was maar 6 procent en de twee zakken nootjes zijn al halverwege, volledig op bijna, en het sportwater verrijkt met extra H2O klotst nog na in mijn maag.
Misschien is dit je reinste onzin en zou jij dit nu niet moeten lezen, omdat je me niet kent of niet leuk vind of maar doet alsof. Maar je geraakte al tot hier dus dat vind ik tof. Ik dacht, ik steek hier nog een rijmpje in. Om niet te eindigen in de min.
Misschien is dit er nu echt over.
De Filosofietser 